ZMAGANIA
Pot skapywał mu jedną wielką
strugą wzdłuż kręgosłupa. Nie powstał z powodu upału.
To strach go spowodował. Czego
się bał? Życia? Śmierci? Siebie?
Zatrzymał samochód i sięgnął po
chusteczkę. Zastygł w bezruchu. Skrzywiony, w nienaturalnej pozie.
- Proszę pana…Proszę pana…Czy coś
się stało? Czy wezwać pogotowie?
Nie odpowiedział. Nie pozwolił na
to ciężar, który poczuł na piersi. Przytłoczył jak skała i jak ostra skała
zaczął rozrywać po kawałeczku. Całe wetrze.
Litery bólu – rozrywane – n i e …Strzemiona
głośno kłębiącej się krwi. Nowy lęk.
Może powinien o nią powalczyć?
Nie, nie potrafił. Zresztą była
dziewczyną jego brata, Janusza.
A teraz wszystko zatrzymało się w
miejscu. Tak jak film, który pęka nagle w połowie taśmy. Najpierw traci
ostrość, a zaraz potem urywa się.
Wchodził w gęstą mgłę. – Wyrzuty,
niepokój, czy głód??
Jest w szpitalu, czy już może jest na tamtym świecie?
Rozejrzał się.
Anioły, czy pielęgniarki?
Pokój wypełnił się intensywnymi
kolorami. Gwiazdy zwodniczo tańczyły na niebie, które nachylało się. Zaraz
wpadnie przez uchylone okno. Chyba jednak żyję.
ŻYJĘ? Tak, ale co to za życie?
Wszystko w nim spieprzył. Nigdy
nie umiał skoczyć na głęboką wodę, zawsze brodził w strumyku i zawsze tym
zdziwiony i rozczarowany. Nigdy nie potrafił polerować swojego wizerunku, piąć
się do góry, czy pokonywać bariery. W połowie drogi wycofywał się. Kapitulacja
ze strachu? Ze strachu przed czym?
W głębi ducha, nawet nie był
pewny, czy chce dotrzeć do źródeł własnych niepowodzeń. Po co?
Musiał by się przemeblować w
środku, to by pomogło lepiej żyć i miał tego świadomość, tylko po co?
Kiedyś przeczytał, że cały świat
jest sceną, a wszyscy na niej aktorami. On nie chciał być aktorem, a na dodatek
kiepskim i już wolał patrzeć przez te swoje pesymistyczne okulary.
Nagły napływ krwi do mózgu sprawił,
że zrobiło mu się ciemno w oczach, potem w głowie, w samym jej środku
zapalił się ogień, który rozchodził się wszechpotężną siłą po całym jego ciele,
by trafić w każdą komórkę. Miał wrażenie zapadania, to było jak umieranie. Nie,
już raz umarłem…
Co się tak właściwie stało??
Wytężył mózg. Obolały dziwnie. –
Myśli dudnią wprost w głowie, chcąc się wydostać przez ściśniętą
kleszczami bólu, czaszkę. Już nie może tego znieść.
Uporczywe powtarzanie kłamstw, skuteczna niezwykle demagogia – nowa
partia na horyzoncie. Groźna? Dla kogo?
Patrzy w okno. Wszystko wiruje.
Żeby choć valium było…
Boże! Swoje wyobrażenia zbudował
na ruchomych piaskach. Pogubił się w rzeczach błahych, a życie zastąpił wycinkami
zaledwie. Gdzieś tam, w środku, spoczywało w gotowości, otoczone skorupką
ziarenko prawdy, diament.
Wiedział – człowiek w nim może
stać się niewolnikiem. I co z tego, że wiedział?
To coś w nim – nieposłuszeństwo
dla rozsądku – wydobywało się ze swojego kąta, porywało strumień rozchełstania,
który rozlewał się potokiem.
A Czwarty Instynkt ostrzegał… A w
nim milczące wołanie.
Zamiast wsłuchać się w symptomy
swojego niezadowolenia, za wszelką cenę chciał go usnąć i to w najgłupszy
sposób, jaki przyszedł mu do głowy. Objął mocno „obcego”, który zakotwiczył się
na dobre w jego własnym wnętrzu, ale w końcu, co może zrobić załamany
człowiek w zniekształconym boleśnie świecie, swojej czarnej już historii?
Czyż nie łatwiej ograniczyć się
do świata swoich chorych, osobistych pragnień?
W którymś momencie odrzucił
wszystko, co mogłoby dać mu szansę powrotu na ziemię. Unosił się w przestrzeni,
żył w zawieszeniu, szedł drogą na skróty, a potem pozostała mu tylko ślepa
uliczka, a w końcu więzienie, bo uzależnienie, to nic innego jak pewna odmiana
więzienia, zamknięte drzwi, przez które nie da rady przejść do lepszego życia,
podążyć za swymi pragnieniami i pójść za nimi wszędzie, gdzie chciałyby
podążyć.
Ale teraz tamten czas się zamknął.
Chyba.
Trzeba było przeżyć szok, ale nie
ma tego złego. – Tamten czas się skończył…
Zaciśnięte mocno szczeki;
wytrzymam! Wytrzymam! – powtarzał jak mantrę. – Chcieć! Chcieć, chcieć. To
wystarczy.
Z jakiegoś powodu serce nie
przestawało mu walić. Byt rozciągał się przed nim jak pustynia. Blady świt.
Zmęczony. Stężały ciąg myśli.
Ile minęło dni?
Czas nie chciał leczyć, otwierał
oczy, szczególnie nocą, a świt je zamykał targając myśli. Wpadał głową w
głęboką studnię nienawiści do samego siebie. Dosięgał dna, zamknięty we własnej
udręce. – O mały figiel nie zabił brata. Opamiętanie przyszło w samą porę.
Opamiętanie czy strach? Nawet
tego nie był pewien.
Tani spektakl powrócił do oczu i spłynął do gardła kluchą. W
ciele chaos. No ładnie, no pięknie…Zacisnął pięści. Tępy ból podążył za nim aż
po czubek głowy.
On sam włączony w szeroki pejzaż,
a jego oczy patrzą ze środka pustyni, zagrzebane w piachu. Przymknął je
szybko. Wyrzut ścisnął mu się w gardle w węzeł – zaraz go udusi. Na początku
był tylko zafascynowany urodą Anny. Potem przyszła do głowy głupia, szalona myśl;
a może by ją tak poderwać?
Ciekawe, czy na to pozwoli?
Badał, jak daleko może się
posunąć. To go podniecało. A im dalej się posuwał, tym więcej chciał.
Szczególnie, kiedy sobie wstrzyknął niewielką dawkę narkotyku.
Pilnował, żeby nie przedawkować. Był
ostrożny i panował nad sytuacją. Czasami próbował zapanować nad rozhuśtaną
wyobraźnią.
Tylko po co?
Chwila drażliwej niewiedzy,
drażliwej ciszy. W głowie.
Tylko po co? – powtórzył
wyobraźni.
To takie przyjemne; ta od środka
bijąca i rozchełstana wyobraźnia mało go nie rozniosła.
Co za uczucie! Odlot.
Tak czy owak, czuł rosnące
podniecenie. I ono liczyło się najbardziej. Adrenalina i narkotyk. Razem
w parze.
I po co było się zastanawiać?
Głos z głowy przecedzał się
gładki jak oliwa, odczytując w sobie pomieszanie różnych krzyków
zmysłowych i gorzkich. Niecierpliwie pragnących czegoś zakazanego.
Przed oczyma przeleciały obrazy.
Prawie dotykał je ręką, jeszcze mokrą z emocji i strachu.
Siedział sztywno na kocu z kamienną twarzą, skierowaną
w stronę morza.
-
Cześć! – usłyszał tuż obok siebie. Drgnął. – Czy możemy się tu rozłożyć, obok?
-
Tak…Oczywiście.
Zamarł. Zdrewniał w jednym momencie. Martwą ręką
pomógł im rozłożyć koc.
- Oglądaliście telewizję??
Igrzyska! Codziennie nowy gladiator i nowa walka. Niech ich licho! – machnął
ręką. Przeciąganie liny – obchody w Gdańsku, w Krakowie?
Janusz spojrzał z ubawioną miną.
- Lepsze rzeczy mamy do robienia
braciszku, jak oglądać ten cyrk i zastanawiać się kto ma rację? Ci, co palą
opony i kukły, czy ci, co gaszą płomienie? Ty również swój zgaś!
Zagryzł wargę. Miał wrażenie, że ość utkwiła mu w
gardle. Cokolwiek by chciał teraz powiedzieć, słowa zamarły mu na ustach. Janusz
się domyślał!
Chciał się sprzeciwić tak postawionej kwestii –
skończyły się przecież czasy wodzowskie. Chyba. Ale tylko głos w głowie
krzyknął, wyraził przekleństwo.
Potarł czoło.
Wiedział – przez cały czas miał
taką świadomość – że powinien myśleć o Annie tylko jak o przyszłej
bratowej.
Tylko, jak to zrobić do
diabła?
Ledwie się wstrzymywał, by
codziennie do nich nie zaglądać, zawstydzony, płonący i z samo-pogardą, ale i z
głębokim uczuciem rozkoszy, choć to było nikczemne i ohydne ze względu na
Janusza. To było jak nałóg, jak koka, po którą sięgał też z wyrzutami.
Tak właściwie te wyrzuty były
tylko od czasu do czasu. I wtedy myślał; sprawiam innym kłopot…
Innym? Komu sprawiam?
To, że ci i owi się domyślają, że
czasami puszczają nerwy?
Nie, to nie tak, niech się kurwa
wszyscy ode mnie odczepią. Jeżeli już…to sprawiam sobie kłopot. Narkotyk robi
ze mną to, czego może nie powinienem robić; osacza, przypiera do muru, wpędza w
poczucie winy. Ale to tylko czasami. A tak naprawdę jest bosko! Prochy odcinają
od świata realnego i normalność robi się nieuchwytna, nie do zdefiniowania.
Falujące błękitne morze, fale
roztańczone – wiatrem?
A teraz są razem. Leżą tuż obok siebie. Zupełnie
przypadkowo. Bóg tak chciał. Przypadek.
Białe chmury gonią po niebie. Wiatr. Sypnął teraz
w oczy. Ukłucie setek małych
igiełek. Wyostrzył się.
Smukłe ciało Anny nabrało lśnienia złota. Długie
ułożenie jej linii ciała. Jest boska.
Twarz, to był jeden wielki uśmiech. – Pewnie po nocy z
Januszem, jest taka szczęśliwa. Skurczył się w sobie. Ścisnęło w środku
paskudne uczucie. ZAZDROŚĆ.
- Co się dzieje, stary? Niedomagasz? – Uśmiechnięte
usta Janusza, poruszyły do żywego.
Poderwał się gwałtownie z koca. Dotknął ręką białego
piachu, nagrzanego słońcem, jak jego myśli, przerzucił go między palcami i
pobiegł w stronę morza.
Rzucił się w spienioną wodę i crawlem pruł fale.
Była dość duża, a gorące słońce tańczyło na jej wierzchołkach, iskrząc się
tysiącem promyczków, przeskakujących z jednej na drugą. Czuł potrzebę zmagania,
nawet ryzyka. Płynął, płynął, płynął...
Woda
goryczą osiadła na wargach.
Poczuł zmęczenie mięśni rąk. Przyleciała płocha myśl;
jestem wykończony, mogę nie dać rady...Zwolnił tempo. Odwrócił się całym ciałem
w stronę brzegu, w stronę plaży, gdzie leżała ONA.
Dureń, powiedział do siebie. – Przeciąganie symboli, opluwanie znaku markowego…ikony.
Wykrzywił usta.
Odczuwał przez chwilę prawie błogie zmęczenie,
zapadające się pod ciemną powierzchnią wody. Wzburzoną. – Polacy też są wzburzeni…ten chaos…on też, ale z innego powodu.
WRACAJ... – krzyczały rybitwy. Dziki wrzask. – Cicho…!
Teraz ja mówię!
– Tak ją kocham, tak jej pragnę… – nie mówił, a skarżył
się posępnemu pomrukowi morza i tym ptakom w górze. Trzepotały nad nim
skrzydłami. – Wracaj…nie bądź głupi.
– Nie! Zagłębił
się w wodę i ciął przeoraną bruzdami powierzchnię morza.
Uśmiechnął się szyderczo, krzywiąc sine usta w
grymasie bólu do umykającego horyzontu. Bezchmurne niebo nad nim i huczące
morze wydawały się złowieszcze i groźne.
Zastygłe w chwiejnej równowadze. Żył skrzywiony,
zaślepiony, nie zauważając, że wokół istnieje również życie. Inne. Groźne wibracje
powietrza wstrząsnęły nim.
Prąd spychał go. Dalej i dalej.
Wilcze wycie morza, dzika miażdżąca pogarda –
głupiec...
Miłość? Zazdrość? Żal?
To takie niemęskie.
Dość tych bzdur, tego zmagania się ze sobą, tego
mazgajenia.
Ociężałe myśli. Ciężkie nogi odmawiają posłuszeństwa.
Nie, nie pozwoli im się terroryzować.
Morze nachyliło się gwałtownie, widnokrąg wzniósł do
góry, a przed nim czarna otchłań. Cień zalewający oczy, desperacja, chybotliwe
widmo przerażenia, czające się w głębinie. I ta panosząca się panika.
Wciąga go, w toń siną.
I już nie ma miejsca na myśli o Annie, o słabości do
niej, a której się pewnie domyślali i ona i Janusz. Do diabła z tym!
Wypluł wodę z gardła, zakrztusił się i chwycił chust
powietrza – nic straszniejszego nad człowieka przyłapanego na tej słabości. Z
tym żywiołem oszalałym, też się nie upora. Chyba jednak nie. Brakuje sił.
Wściekły
głos morza i myśl spanikowana: Tonę? To już koniec?
Bunt
młodego życia. Nie, nie tak prędko. Jeszcze powalczę.
Musi stoczyć uporczywą walkę, nie byle jaką, walkę na
śmierć i życie, by dotrzeć z powrotem na brzeg, który uciekł daleko. Zbyt daleko. To nic, że ręce i
nogi z ołowiu. Dam radę. Trzeba mieć nadzieję, bo ta, otwiera drogę.
Ogromna
fala cisnęła pianą w twarz.
Oślepiony wodą i ogłuszony rykiem morza, miał
wrażenie, że jego walka z falami trwa już całe godziny. I ta panosząca się wciąż
panika.
Wilcze
wycie morza. Upiorne.
To
nie on powinien się utopić!
Przewrócił się na plecy i poddał ruchom morza.
Wyszukuje pomocy. Nie, nic nie porusza się przed jego
oczami.
Z wysiłkiem podniósł głowę. – Nie widać brzegu.
Żałosna śmierć...Nieokreślone zwątpienie. Ociężałe
myśli.
I ostatni wysiłek by krzyknąć: RATUNKU! RATUNKU!...
Wycie ściska niby zemsta...i wpijające się w ramię,
dłonie.
Mocne
dłonie Janusza.
I ta brudna myśl, której nawet nie zmyła groźna fala i
spojrzenie śmierci, w oczy.
Gdyby…
Nikt
by nie wiedział…
Zacisnął dłonie na rękach brata. Pociągnął w dół, w
toń ciemną jak myśl nagła. – Utopię go…Upiór
przerażenia w oczach i na białych grzywach piany, na ciemnej, brunatnej wodzie.
Ślepe oczy i strach…
W uszach ogłuszający dźwięk – to huczy morze. – Nie
rób tego!!
- Co ty…? – Słowa Janusza uwięzione
w gardle. Szarpnął się. Wynurzył. Chwycił inaczej. Mocniej. – Wracamy! –
usłyszał. – Trzymaj się!
Wyczerpanie
emocji. Obraz zamętu. Fala zatopiła swe kły ku samemu sobie.
Spieniona,
wściekła nawałnica, ołowiane nogi, ołowiane ręce, zakutany mózg.
Nikt
by nie wiedział…Wypadek. Ostatnia brudna myśl.
- Trzymaj się –
powtórzył Janusz. – Właśnie mamy pomoc.
Podpłynęła łódź ratownicza. Cała akcja trwała kilka minut, na brzegu nikt
się nie zorientował, tylko Anna krzyczała.
Odrzuciła do tyłu wysuszone przez wiatr włosy, długie,
czarne, jak skrzydła ptaków.
- Nic ci nie jest?
Powietrze drgało, wzlatując w górę. Morze szumiało
słabiej, jakby oddaliło się od lądu.
- Nie znajduję żadnego wytłumaczenia dla siebie –
powiedział głucho. Dopiero teraz z całą mocą dotarło do zakutanego mózgu,
co się wydarzyło. – Pocieszny musi być widok szaleńca, rzucającego się w
głębiny.
Roześmiał się z sarkazmem, nie kończąc myśli. Był
upokorzony i załamany.
Janusz
przesłał mu krótkie spojrzenie, które odczuł jak uderzenie w twarz. Nie mogło
być inaczej. – Udało się – powiedział. – Stoczyliśmy walkę z morzem.
Uścisnęli sobie dłonie, uśmiechając się do siebie, ale
w ich twarzach coś się zmieniło.
- Idziemy? – spytał.
- Anna nieodwracalnie zamieszała
w moim życiu, ale to podtopienie dobrze mi zrobiło, coś zrozumiałem. Grymas,
który pozostał po uśmiechu, zamienił jego twarz w maskę.
-
Ja też. Miłość czasami odbiera rozum. Potrafię to zrozumieć, braciszku.
Poczuł
jakiś żal bez adresu.
To marność się
tli.
Własna.
Ognisty blask słońca mieli na plecach, kiedy powoli
schodzili z plaży. Bez żalu. On, na pewno. Anna była już tylko zwykłą białą
plamką w sercu niezgłębionej tajemnicy – okryta pianą, hukiem morza, które
jeszcze było w głowie, jak ten krzyk ptaków, świadków jego zmagań z życiem i ze
śmiercią.
Ognisty
blask, który parzył, zmyła zimna woda Bałtyku.
Czy
na pewno??
Nie,
nie był tego taki pewny.
Nigdy już nie usłyszy jej śmiechu, nie zobaczy
przerażająco pięknej twarzy opalonej mocno słońcem, pociemniałych z przejęcia
oczu, aż do mocnej ciemni granatu, niczym te fale, które odebrały nadzieję.
PUSTKA i na skraju tej pustki bijące serce,
zranione uczuciem NIEOBECNOŚCI, jakiegoś BRAKU.
Niebo zasnuły szare chmury, a wszystko pod jego kopułą
zdawało się przytłumione jak jego życie. A najbardziej złościła go własna,
zmącona niepewnością i wyrzutem twarz. Taka też była, gdy zapraszali go na
ślub. – Jego brat i Anna.
- Życzę szczęścia – powiedział obcym głosem i podał
rękę pierw Annie, później Januszowi.
To dotknięcie jej dłoni, przenikające jak prąd, mało
go nie powaliło z nóg. Znów był szalony z miłości. Znów ocierał się o
potężny żywioł, który z łatwością go zniszczy, bo ONA już nieodwołalnie jest Janusza,
i nigdy nie będzie jego.
Ukradkowym spojrzeniem wodził po jej twarzy, czystym
profilu, wzruszonych, szczęśliwych ustach. I wydawała mu się urzekająco piękna
w długiej sukni i welonie.
Chciałby ją
jeszcze tylko raz dotknąć...Dotknąć jej rąk...Nic więcej...i zapaść się głęboko
pod ziemię.
Głuche dudnienie serca. – Po co tu przyszedł?!
Przyszedł popatrzeć i zapamiętać ją.
MIŁOŚĆ nie spełniona, nie sprawdzona, raczej
przeczucie żywiołu; z szumu morza na plaży w Dąbkach – wyobraził sobie cały jej
ocean.
Oddałby się jej do najgłębszej, aż do bolesnej
radości, mogąc jej poświęcić się ponad ludzką wytrzymałość, ale ona była nie
dla niego.
Przeprowadził
ją oczyma aż do drzwi kościoła.
Chlasnęło po
twarzy ostrym powietrzem – tkwił w tętniącym młynie zdarzeń, choć sam nie
wpływał na te zdarzenia.
Musiałem ją zobaczyć, musiałem...Musiałem się
przekonać, że to naprawdę się zdarzyło – mówił do siebie, jakby chciał się
oderwać od bólu.
Ale
on był. Piekł. Rozgrzewał do białości. – Czemu go nie zabiłem?
Czuł jak jego płomienie szarpią, wgryzają się w ciało
i nie mógł ruszyć się z miejsca.
Jeszcze raz spojrzał. – WSIADAŁA do białego mercedesa,
by już odjechać na zawsze; piękna, uśmiechnięta, z rozmigotanymi szczęściem
oczyma.
Wdzięk ruchu...i nie jego...
Wibrujące dudnienie w piersi, głuche grzmoty, przelewający
się w każdą komórkę ciała ból, tęsknota uporczywa, jak myśl, która jest
MIŁOŚĆIĄ.
Już tam jest, wypełniła serce po brzegi, już w nim nie
ma miejsca na inną miłość.
I już
nie będzie.
Mercedes zniknął, rozpłynął się wraz z krzyczącym pragnieniem, z nadzieją...
Gorzki smak przegranej.
Umiał przegrywać, ale jak to boli...
Odwrócił się powoli i odszedł. Wlókł ten ból, kierując
się w stronę domu. Mężczyzna nie płacze. Nie przy ludziach.
Przyszedł tu, na ich ślub, by ostatni raz spojrzeć na
nią i pożegnać się. Za tydzień wylatuje na Antarktydę. Janusz mu to załatwił –
jego przewidujący i zapobiegliwy brat. Właściwie nie miał wyboru. Musiał
wyjechać. Jak wszyscy; skompromitowani, na temat których jest wrzawa. Jedni wybierają
się do Euro- parlamentu, on dalej.
Wrzawa
ucichnie, ta w jego sercu też. Chyba.
I
chyba na to liczył Janusz.
Ale on dokładnie zapisał jej obraz i nie tylko w sercu:
Lśniące, wysoko upięte przepiękne włosy, olbrzymie niebieskie oczy w długich
firankach rzęs, rozpromienione cudownym blaskiem, niczym dwie gwiazdy oczy, i
pełne zmysłowe usta, których nigdy nie pocałuje, a których obraz rozgrzeje
go, gdy będzie mu zimno i straszno.
Ukrył
ten obraz głęboko i zapatrzył się w noc. Łzawą.
Rozpryskujące się obrazy, pokruszone. Przyparły do
muru, kpią sobie z niego, karmią się słabością, wykorzystując jego rozbicie. –
Jeden malutki niuch…
Wilgotne lśnienie szeroko otwartych oczu. Biały
proszek. Kusi. Tylko jeden raz…
Nie, jest silny. Jest bardzo
silny. Jest mężczyzną.
Drzewa za oknem zamieniły wiatr w
jakieś bezlitosne wycie. Zaprzeczały jego decyzjom, drwiły. – To nieosiągalny dla ciebie wymiar, nie potrafisz
otworzyć drzwi na lepsze jutro.
Ono założyło skobel.
Nie jesteś w
stanie go sam sforsować.
Odchylił się w
krześle, zaciskając usta. – A tak w ogóle, czy chce to zrobić?
Czy coś jest
za tymi drzwiami?
Coś
szczególnego?
Czy to tylko
chodzi o spokój serca, spokój życia?
Czyj? Janusza?
A czy tak, nie
jest lepiej??
Lepiej – odpowiedział sobie.
Byle nikogo nie krzywdzić. Byle nikogo
nie krzywdzić…Zapomnieć o Annie.
Pot strachu od
wewnątrz.
Wypowiedział raz jeszcze na głos
jej imię, po czym ukrył je głęboko w sobie. Tak trzeba. Teraz można się nawet
zajarać. Jest życie i jest śmierć. Nie przeraża ani jedno, ani drugie. Wszak życie
– każde, jego też – nosi znamiona śmierci. Tak, czy tak, kiedyś ten podły świat
szlag trafi. Za tysiąc lat, czy może za sto tysięcy lat. Nieważne.
A czas pobiegnie dalej. Ale
najpierw zamknie się za każdym i za wszystkim. Za tymi co mieszają, też. Nie
pomogą bilbordy.
Spojrzenie w lustro. – Zapadnięte
oczy. Ledwo, co widzą, ledwo postrzegają. Wszystko bez sensu. Boli głowa,
żołądek podchodzi do gardła. Głód.
I po co ze sobą walczę? Wiatr
łamie gałęzie. Totalna krytyka opozycji.
Skuteczna niezwykle demagogia.
Pieprzone życie – idzie na wygnanie!
Żyję teraz i
nie wiem, czy będę żył jutro.
Są pytania na które nie ma
odpowiedzi, bądź ma się je gdzieś głęboko i tylko czasami narasta myśl jak kłąb
w głowie. Gęstnieje.
Może to strach gęstnieje?
Pewno strach.
Kto by się zresztą nie bał? Tylko
degenerat, ćpun, skończony człowiek, a on przecież…
– Choć może byłoby to i wybawienie?? – Bzdury.
Majaki.
Zaczerwienione gałki oczne,
spłoszone tym, co nagle wypatrzyły w rozsypanych jak układanka myślach.
Znów atak bólu. Zmęczone ciało,
nogi, plecy i myśli. Te najbardziej. I dogasająca noc uśmiecha się jakoś
krzywo. W ciele gwoździe.
Ból już wziął początek w głowie i
rozlewa się po całym umordowanym ciele. Wewnątrz zaciskają się dwa imadła. Nie
wytrzymam!
Kłująca warstwa własnej
przyzwoitości.
Radio huczy. I huczy w głowie.
I ten wiatr za oknem jak wyjec, jak ten, tam, nad morzem. Że też wtedy się nie
utopił…Że też Janusz mu pomógł…
Ty się rzeczywiście chłopie w niej zakochałeś, ale ona jest moja! I tak
będzie! A to, co chciałeś zrobić?... Machnął ręką – to już nieważne. Zapomnijmy
o tym.
Nie zapomniał.
Wciąż spadał w dół
niepowstrzymanie. Nie wytworzył w sobie ani jednej stalowej osi dookoła której
mógłby się obracać, ani jednej stalowej podpórki, której mógłby się chwycić.
Spadał w dół, w przepaść, z jakąś mu obcą siłą, przeciwną treści jego myśli, szczególnie,
kiedy zamykał oczy i po cichutku sięgał ręką w jej czarne włosy. Mniej jak po
cichutku. – Na jednym oddechu. Krótkim. – Już i tak nie odzyska marzeń.
Są nieuchwytną mgłą, są wiatrem
za oknem, który połamał kruche gałęzie nadziei, są plątaniną gnijących
wspomnień, które chciały być pożywką własnych obsesji. Niech to szlag.
Trzaski za oknem, trzaski w
głowie. – Obecność urojona. Odległa jakaś.
Zawyło coś w środku dręcząco,
echem własnego sumienia.
Wsiadł do samochodu. Uciec…
Byle dalej, bo myśli o niej, nie
odgoni. Nawet tam, daleko. I gotowy wrócić.
I nagle
dotarło do rozedrganego mózgu, że umiera. Stało się coś strasznego. Nad nim
przepływała srebrna ławica gwiazd na olbrzymim niebie. I były drzwi. Granica –
jakaś ostateczność.
Za chwilę się za nim zatrzasną.
Czy to może już się stało?
W środku, w
głowie, uderzają młoteczki, a może to młot jakiś olbrzymi.
Uderza coraz
silniej i silniej. Huk. Potworny huk.
Ciszej…ciszej…ciszej!
To boli.
_______________________________________________________________________
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz